Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:

- Θέλω να εξομολογηθώ.
- Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;
- Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.
- Ε, πες τον λογισμό σου.

Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της - γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές - λέει:

«Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ'ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

Και λέω:

- Οι Πατριάρχαι είσαστε;
- Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.
- Νά'ρθω κι εγώ εκεί;
- Έλα.
- Από πού νά 'ρθω;
- Να, από ΄κει, απ' τον δρόμο.
- Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.
- Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.
- Μα, δεν βλέπω δρόμο.
- Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.
- Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.
- Α, κι εμείς από 'κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»

Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διάμέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ' ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.